Polub nas na Facebooku

Encyklopedia

Księgi o pudźy

„Jak na tym świecie głodne dzieci wokół matki się gromadzą, tak wszystkie stworzenia dookoła ofiarnego ognia siadają”.
Samaweda, Ćhandogja Upaniszad, 5.24.5

„Niechaj przodkowie z pradawnych czasów ochronią mnie, gdy modlitwę tę wznoszę, gdy ofiarę tę spełniam, gdy powinność kapłana czynię, niech chronią mą myśl, niech chronią mój czyn. O to proszę i tego pragnę, po to bogów wzywam! Cześć Wam wszystkim!”
Atharwaweda, 5.24.15

„Podwójnie urodzony kapłan powinien dwukrotnie nanieść na czoło trzy linie z popiołu zmieszanego z wodą. Zmazawszy w ten sposób z ciała wszystkie grzechy, powinien przystąpić do obrzędu. Jak ogień wzbija się, dzięki powietrzu, tak Pan Śiwa w postaci lingi ujawnia się przed oczami wielbiciela za sprawą mantry”.
Karana Agama, 64

„Pierwsza jest inwokacja, drugie – przywołanie Boga, trzecie – ofiarowanie wody do obmycia stóp Pana, czwarte – ofiarowanie wody do popicia, piąte – umieszczenie wody przed Bóstwem, szóste – spryskanie wodą jako kąpiel, siódme – okrycie bóstwa szatą i namaszczenie papką sandałową, ósme – wielbienie kwiatami, dziewiąte – ofiarowanie kadzidła i lampki, dziesiąte – ofiarowanie potraw, jedenaste – umycie, dwunaste – ofiarowanie świętego ognia i stopionego masła, trzynaste – kąpiel, czternaste – śpiewanie i granie, piętnaste – tańczenie, a szesnaste – odejście”.
Karana Agama, 423-426

„Poszukujący mogą go odnaleźć, ponieważ jest widzialny. Dlatego też wielbiciele mogą Go zobaczyć. Ale jeśli posiądą miłość do Niego, do Hary, pierwotnej przyczyny starożytnego wszechświata, On pojawi się w ich umysłach jako światło”.
Tirumuraj, Arputat Tiruwantati, 17

„Jeśli jest on kapłanem tylko z nazwy, ten, który w świątyni Pana obrzęd odprawia, wtedy wojenna pożoga spustoszy krainę, zaraza i głód się rozleją. Taką prawdę głosi wielki Nandin”.
Tirumantiram, 519

„Oddani Panu są ci, którzy kwiatami i wodą Go czczą. Pan, widząc to, nie szczędzi im łask. Ci, w których sercach oddanie nie gości, nie wiedzą, jak do Niego się zbliżyć i dlatego toną w otmętach ignorancji”.
Tirumantiram, 1828