ŚiwaŚakti - Encyklopedia wiedzy o śiwie śakti

Śiwa – transcendentalny, najwyższy

Śiwa znaczy „pomyślny”. Mimo to wszystko, co ma z nim związek, wydaje się niepomyślne. Śiwa mieszka w odległych górach, ciemnych jaskiniach i gęstej dżungli. Tańczy między stosami pogrzebowymi, gra na bębnach, nosi zwierzęce skóry, jeśli w ogóle coś na siebie wkłada; smaruje się popiołem, nosi czaszki, pije truciznę, odurza się narkotykami, otacza duchami i upiorami, wymaga oddawania mu czci podczas ciemnej połowy miesiąca księżycowego.

W ten sposób Śiwa przekracza dwoistość dobro-zło, świętość-bezbożność, pomyślność-niepomyślność. Stoi ponad tym wszystkim i darzy uczuciem wszystkie istoty.

Śiwa – przystępny

Wbrew swemu budzącemu grozę statusowi w kosmosie, Śiwa prezentuje się jako nieskomplikowany Bóg – bezpretensjonalny, prostoduszny, wolny. Odbicie tych cech znajdujemy w jego życiu rodzinnym, co czyni go ujmującym. W swojej niebiańskiej siedzibie Śiwa żyje jak jego wielbiciele: kocha swoją żonę, czasem się z nią kłóci, bawi się z dziećmi, śpiewa i tańczy w otoczeniu ganów, dzieli się fajką z przyjaciółmi.

Jest Bogiem, z którym wielu ludzi może się utożsamiać, czując, że jest im bliski. Śiwa jest blisko ludzi jako ich opiekun, ich przyjaciel i ojciec, boska odpowiedź na ludzkie pytania.

Śiwa – asceta

Śiwa nie chce być częścią tego świata. Nie chce się żenić i mieć dzieci. Siedzi w jaskiniach albo na szczytach gór i obserwuje świat, kręcący się wokół niego niczym karuzela; świat zmienny, ulegający transformacjom, niestały jak złudzenie (maja), powtarzalny i przewidywalny niczym zabawa (lila). Śiwa nie próbuje ani go kontrolować, ani zmieniać. Pozwala, by wszystko toczyło się swoim rytmem. Odurza się narkotykami i ucieka w świat wizji. Panuje nad zmysłami, nie ulega pokusom. Jest w stanie wiecznego spokoju.

Śiwa – głowa rodziny

Życie jest pasmem kompromisów i konfrontacji między idealizmem a rzeczywistością, wolnością i bezpieczeństwem, przywiązaniem i wyzwoleniem. Związek Śiwy z Wisznu i Parwati symbolizuje te kompromisy. Nie ma niczego złego w odsuwaniu się od życia, wyrzekaniu się społeczeństwa w poszukiwaniu wyzwolenia i wolności, należy jednak spełnić swoją biologiczną powinność i wywiązać się z obowiązków wobec społeczeństwa. Pustelnika łatwo można uznać za eskapistę, jeśli unika obowiązków rodzinnych.

Parwati jest uosobieniem bogini-matki, ucieleśnieniem materii i wszelkich energii, wszystkiego, z czym Śiwa nie chce mieć do czynienia. Z pomocą Kamy, boga miłości, Parwati uwodzi jednak Śiwę i przywraca go światu. Urządza mu dom, przemienia go w głowę rodziny i wymusza na nim aktywny udział w jej życiu.

Wisznu dba o zachowanie dharmy, społecznego porządku. Czasem jako przyjaciel, czasem jako uwodzicielka Mohini pilnuje, by Śiwa odgrywał swoją rolę w kosmosie jak należy, zanim wzniesie się ponad wszystko.

Śiwa – dobroczyńca

Śiwa jest Bogiem, którego łatwo zadowolić. Jego wieczną wdzięczność można zaskarbić sobie liściem bel czy kwiatem datury upuszczonym na jego lingę nawet przypadkowo. Śiwa obdarza radością, łaską i błogosławieństwami. Uwalnia od smutku, cierpienia, bólu. Prowadzi swojego wielbiciela ku wiecznemu szczęściu.

Śiwa – strażnik

Śiwa czuwa nad kosmosem, strzeże odległe osady przed złowrogimi siłami. Jest mistrzem wojennego rzemiosła, który obdarowuje wojowników rozmaitym orężem. Jest budzącym grozę rycerzem, jednocześnie fascynującym i przerażającym, brutalnym, a jednak łagodnym. Jest wybawcą, usuwającym zgubne wpływy z życia wszystkich istot.

Śiwa – nauczyciel

Śiwa jest źródłem wszelkiej mądrości. Wiedza, którą przekazuje, pomaga człowiekowi wieść bogatsze i pełniejsze życie. Śiwa jest mistrzem sztuk scenicznych, sztuk pięknych, sztuk walki, literatury, nauki, mistycyzmu i filozofii. Przekazał ludziom tajemnice ziół, umiejętność polowania, sztukę hodowli zwierząt i tajniki ogrodnictwa.

Śiwa – trzymający się z boku

Śiwa jest buntownikiem walczącym z przyjętymi normami, nonkonformistą, opiekunem outsiderów, jednostek wyobcowanych w tradycyjnym społeczeństwie. Jest panem demonów, jakszów, asurów, danawów, rakszasów, wszystkich istot uznanych za złe przez społeczeństwo tylko dlatego, że ich cechy czy natura nie przystają do cywilizacji.

Śiwa – mężczyzna

Śiwa symbolizuje kosmiczną męskość. Jest kosmicznym mężczyzną połączonym wiecznym związkiem z kosmiczną kobietą. Stąd jego pozycja jako Boga Ojca, będącego dopełnieniem Bogini Matki. On jest nasieniem, Ona polem; On jest niebem, Ona ziemią; On jest spokojem, Ona ruchem; On jest osią, Ona kołem; On jest lingą, Ona joni. Razem są dwiema połowami całości.

Śiwa – niszczyciel

Brahma stwarza świat, Wisznu go podtrzymuje, a Śiwa niszczy. Ta święta trójca zapewnia ciągłość cyklu życia. Śiwa akceptuje wszystko, co ohydne, nieczyste, brudne, odrzucone. Niszczy zepsucie i przygotowuje dusze do kolejnych wcieleń. Odnawia, odtwarza, odmienia.

Swoją prostotą Śiwa niszczy także dumę i arogancję. Niekonwencjonalnym stylem życia niszczy uprzedzenia i pruderię. Na poziomie bardziej subtelnym unicestwia karmę, ego i przywiązanie, które więzi człowieka w sansarze.

Śiwa – dusza

Śiwa jest kosmicznym duchem nietkniętym przez materialne przemiany. Stoi ponad płcią, przestrzenią, czasem, a jednak przenika cały kosmos. Jest witalnością, źródłem wszystkiego oraz ostatecznym celem. Jest sat-ćit-ananda: absolutną prawdą, czystą świadomością i wiecznym szczęściem. Połączenie z nim jest najwyższym celem wszystkich istot.

Śiwa – Bóg

Śiwa jest najwyższą istotą. Ma pięć aspektów reprezentujących stworzenie, utrzymanie, zniszczenie, zapomnienie i łaskę. Ma osiem postaci reprezentujących duszę, słońce, księżyc oraz żywioły: ziemię, ogień, wodę, powietrze i eter. Jest sumą wszelkiego istnienia, sensem wszelkiej egzystencji.

Jest tajemnicą czekającą na zgłębienie, tak jak życie. Zrozumienie Śiwy to zrozumienie rządzącej kosmosem najwyższej realności: wiecznej Prawdy Absolutnej, sanatana dharmy.

Każdy bhakta oddaje mu cześć słowami:

Om Nama Śiwaja