Encyklopedia
Znaczenie domowego sanktuarium
Centralnym punktem każdego śiwaickiego domu jest domowe sanktuarium. Jest to wydzielony pokój, w którym domownicy starają się stworzyć atmosferę podobną świątynnej, odprawiają obrzędy, czytają pisma święte, medytują, śpiewają i intonują mantry na koralach. W miejscu tym zawsze można poczuć obecność Boga, zwłaszcza podczas porannych i wieczornych praktyk oraz przed posiłkami, które wielbiciele najpierw ofiarowują Panu, a dopiero potem sami spożywają. Tradycyjnie wielbienie odbywa się przed świtem. Najpierw wielbiciel kąpie się, potem odprawia poranny obrzęd (pudźa), którego częścią jest intonowanie mantry gajatri i innych mantr, itd. Domowy obrzęd (atmartha pudźa) jest prosty: przywołuje się Pana, a następnie ofiarowuje mu różne przedmioty (zob. Pudźa). Po ofiarowaniu światła (arati) wielbiciel zwraca się do Pana, by obdarzył jego rodzinę i innych wielbicieli swymi łaskami. Wieczorne praktyki obejmują: proste arati, śpiewanie, medytację i czytanie pism. W ten sposób świadomość wiernego wznosi się przed snem ponad doczesność. Agamy nadmieniają: „Czczenie wybranej przez siebie lingi we własnym domu dla zyskania boskiej ochrony jest nazywane atmartha pudźą”. Om Namaśiwaja.