ŚiwaŚakti - Encyklopedia wiedzy o śiwie śakti

Grzech to świadome złamanie boskiego prawa. Nie ma wrodzonego czy pierwotnego grzechu. Nie ma też śmiertelnego grzechu, który gubi duszę na zawsze. Dzięki praktyce duchowej (sadhana), wielbieniu Pana i wyrzeczeniom, można zadośćuczynić za grzechy. Om.

Co zwykły człowiek nazywa grzechem, człowiek mądry nazywa ignorancją. Prawdziwa natura człowieka nie jest skalana przez grzech. Termin ten odnosi się tylko do niższej, odruchowo-intelektualnej natury, która dopuszcza się złamania boskiego Prawa (dharma). Mimo to grzech jest czymś realnym i należy go unikać, ponieważ powraca on do nas w postaci cierpienia za sprawą prawa karmy. Grzech nie jest wieczny. Jego następstwom można zadośćuczynić pokutą (prajaścitta) i dobrymi uczynkami. „Młode” dusze, bardziej oderwane od swego prawdziwego „ja” (atmana), mają skłonność do grzechu, podczas gdy „stare” dusze rzadko łamią boskie prawo (dharma). Grzech jest rujnującym zniekształceniem rozumu uwikłanego w uczucia. Gdy grzeszymy, wykorzystujemy energię dla swej krótkotrwałej korzyści. Jeśli rok po roku postępujemy niesprawiedliwie, podle, mściwie czy nienawistnie – choćby nawet nikt o tym nie wiedział poza nami samymi – wtedy cierpimy. W miarę rozwoju duszy, coraz bardziej czuje ona ciężar nieprawych uczynków i pragnie za nie odpokutować. Szuka przebaczenia u innych oraz łaski Boga. W Wedach napisano: „Uwolnij mnie od grzechu, z więzów, którymi jestem spętany. Niech moje życie popłynie Twym strumieniem Prawości”. Om Namaśiwaja.